Geschichten einem Halbblut Fahrer – Teil 1

Het Vlaemsche Waver

Goudblonde lokken, grijsblauwe kijkers waarin menig zeeman tevergeefs het leven laat na zichzelf roekeloos over boord te gooien om deze schoonheid van dichtbij te gaan aanschouwen. Er zijn zo van die avonden waarbij je weet dat ‘van het padje gaan’ best letterlijk genomen kan worden. Zeker wanneer hierbij jenever aan te pas komt in – voor de niet-geoefende sterveling – hoeveelheden die één van de boosters van de Falcon Heavy moeiteloos gevuld krijgen. Wat begon als onschuldig flirten eindigde waar de doorsnee student zelfs de wenkbrauwen voor fronst. Gehuld in niets minder en niets meer dan een adams- en evakostuum toertjes rennen omheen de – op een doordeweekse dag best wel kuise – kerk van Heverlee. Ik moet je niet vertellen dat de Landbouwingenieurs een ras apart zijn. Desondanks resulteerde het in een fijne herinnering. En dit aan de WAVERSEbaan, in Heverlee wel te verstaan.

Zondag jongstleden blijkt er dus een Vlaamse variant van Waver te bestaan. Sint-Katelijne om precies te zijn. Dit beloofde een hoogmis te worden voor Mickey trainen is so overrated Dewachter, z’n schoonmoeder weet je wel.

Klokslag 9u stonden 20+ in lycra gehulde enthousiastelingen vergezeld van hun staler ros klaar om deze Vlaamse variant te gaan verkennen. Een academisch kwartiertje en een luttele 7 minuten later kon na een korte beproeving van de koude temperatuur de rit officieel van start gaan. Het is algemeen geweten dat studenten wel eens aanzien worden als paljaskes. Echter zijn het diegenen die na hun studie blijven plakken die de kroon spannen…

Onder leiding van Captain Callezone en Xsjief Xsjabi trok de Armada zich op gang in oostelijke richting. De sfeer zat goed. In de volgwagen blinkte sportief directeur π-jeir gezien van deze opkomst zelfs op een zonovergoten zomerdag alleen maar gedroomd kan worden. Vandaag zou fatale mechanische pech uitlblijven (lompe pech niet meegerekend, lees verder). Bottom brackets werden in de aanloop naar deze rit gevuld, body’s werden vervangen. Dit op de linkerklikpedaal van Bart De Raeymaeker na…  De arme man is gewend enkel links uit klikken en moest de overige kilometers het verstand erbij houden om niet met zijn klikken en klakken tegen het asfalt te gaan. Er wordt gefluisterd dat laatstvernoemde pedaalridder tegen de EPIC300 een gloednieuwe bolide ter beschikking heeft. Nou, op het kader na natuurlijk.

Iets voor halfweg rit bewoog El Presidente zich weg van het peloton met als doel een sanitaire stop in te lassen zonder de hele meute te laten halthouden. Al was het maar om op luttele millimeters in het zog van onze sportief directeur de aansluiting te vinden. Maar zondag liep het anders. Het peloton vertraagde snelheid om Der Anschluss eenvoudiger te maken. Maar 10 minuten later was er nog steeds geen gewaar van π-jeir en diens aangenomen zoon. Er werd al gauw gevreesd dat Timo’s kersen tegen zijn splinternieuwe Planck gevroren waren gezien de bitterkoude temperaturen. Echter na een korte inspectie van onze huis-, tuin- en keukenmechanicus LeBlanc bleek een foute zadelhoogte spelbreker te zijn. Altijd balen als je je zadelbuis met een carbon paste smeerde zonder korrel. Alen zou zijn weg verder zetten met minimale druk ter hoogte van het perineum.

Het verdere verloop van de rit was vlot. Wanneer de brug over de Rupel en het Kanaal werd overgestoken en de pavei van Van Gansewinkel reeds geroken kon worden, sloeg het noodlot toe. Eén van onze stoere helden zou moeten plaatsnemen naast onzer sportief directeur. Na de rit werd er prompt een boek voor “Bunnyhoppen voor Dummies” richting Margarethadorp Wintham gezonden.

Tijd om al dit naars door te spoelen met een heerlijke warme chocolade. Tot deze na de eerste ronde dus OP bleek te zijn. We kunnen besluiten dat de rit gestaag was met hier en daar een kleine schermutseling. Maar HOE is het mogelijk dat de warme choco na één ronde reeds uitverkocht is. Nooit geweten dat de Stuiver zich aan Tomorrowland-esque toestanden ging spiegelen. De lokale sportdiëtiste kon bij het horen van dit nieuws haar oren niet geloven en vertrok met de noorderzon zichting Leuven. Het tweede slachtoffer was gevallen…

Hoogtepunt van de rit: de viaduct over de A12 bij Inkart. Letterlijk. De rit was verder zo vlak als Xavi zijn lijn heden ten dage.

Dieptepunt van de rit: El Presidente’s zadelhoogte.

Jargon van de rit:

“Pinchflat” (zn; m; meervoud: pinchflats); wanneer de binnentube met grote kracht wordt samengedrukt wat leidt tot ruptuur.

Want een Xavi stoot zich geen 2 keer aan hetzelfde putje.