U leest het al: Dennie de Wit. Dit is geen Belg, maar een Nederlander. Ons peloton werd zowaar internationaal!
Dennie Dumoulin aka Dennie Le Blanc aka Dennie The White Magic of kortweg Dennie, besloot zich aan te sluiten bij de Scheldetrappers. Eén aanzet op Nokereberg na 0.05km koers en een eindsprint na 80km door mijn vlakke Vlaanderenland later kunnen we zeggen dat we reeds een toptransfer gerealiseerd hebben. Met nog geen 300km achter de kiezen verbaasde Dennie, die een verleden op de piste én op de weg heeft, iedereen. Dijen als kasseien en een kont als de beter gebouwde soldaat van het Oostfront.
Dennie wordt vanuit Nederland op de voet gevolgd, dat is duidelijk. Na zijn imposante explosie op de licht hellende aankomst van de Beerdonkstraat wist zelfs Thijs Zonneveld even niet meer wat te zeggen. Zijn mond viel open en hij schreef het weg in de volgende column die u nu in primeur mag lezen:
Ik zal je zeggen hoe ik zondag naar de Scheldetrappersrit heb gekeken: met open mond. Naarmate je dichter bij de finish kwam, zakte mijn kin steeds dieper. Van mijn borst naar mijn buik, en daarna door via mijn knieën naar mijn tenen. Daar hangt-ie nu nog steeds.
De vorige keer dat een Nederlandse renner alle favorieten versloeg in een direct duel belden we nog naar huis vanuit een telefooncel, spuugde Frank Rijkaard in het haar van Rudi Völler en stond Milli Vanilli bovenaan in de Top 40. Jij was nog niet eens geboren.
Ik had geen idee dat je dit – nu al – kon. Ik heb de herhaling van je etappeoverwinning nu een keer of honderd bekeken, via allerlei links, in allerlei talen, maar ik ben nog altijd sprakeloos.
Er heeft kortsluiting plaatsgevonden in mijn hersenpan. Ik weet niet meer wat ik moet denken en voelen: het is een mix van euforie, chauvinisme, verbazing, een vleugje gezonde argwaan (het blijft wel wielrennen), ontroering en honger naar méér.
Welkom Dennie, the best has yet to come! Ook wij heben honger naar meer exploten van ‘De Slachter van FietsenDeWachter’!
2018: 227Km Ronde van Vlaanderen
