Nick Van Ranst, in een vroeger verleden bekend onder het pseudoniem: ‘Briekske van Brangst’, is ook een van de vier oprichters van de Scheldetrappers. Ook hij heeft een verleden bij KVS Branst maar werd vooral geteisterd door blessures in de nasleep van het uitstappen van de dodentocht op 16-jarige leeftijd. Veel te jong dus en hij sleept hier de gevolgen nog steeds van mee. Hij was de man die direct mee in het verhaal sprong van de Wielerclub: kocht een fiets, begon te fietsen en werd gebeten door de microben. Hij bleef nog enkele jaren voetballen maar besefte ook dat er met de fiets meer plezier en minder blessures te vinden waren dan met het voetbal.
In 2012 was hij op weg om als eerste boven te komen op de Mont-Ventoux maar een lekke band gooide roet in het eten. Dit kwam hij die dag mentaal niet meer te boven. Zeker niet wanneer hij in de afdaling nogmaals plat reed, toen was de fut eruit. De legende zegt dat Tom C. zoveel schrik had van ‘El Pistolero’ dat hij de avond voor de beklimming in de binnenkant van de bochten punaises op het wegdek was gaan leggen omdat Nick deze in de voorbereiding gebruikte om afstand zijn metgezellen te nemen. Deze theorie werd de dag erna kracht bijgezet nadat Tom C leukweg doorreed toen zijn ploegmakker plat stond en hij weigerde zijn wiel te geven om toch voor hem boven op de top aan te komen.
Als Nick een goede vorm te pakken heeft is het een allrounder die bijna elk werk aankan: van koptrekken, tot korte/lange hellingen en ook sprinten. Hij kan het best vergeleken worden met wijlen Frank VDB, als alles goed zit is hij niet te kloppen, maar kruipt het in het kopje dan is hij een vogel voor de kat.
2013 was een mager jaar voor Nick, in dat jaar won hij de prijs: verbouwer van het jaar. Een jaar zonder de fiets en veel werk thuis wat zich wreekte in 2014 toen Nick zijn activiteiten hernam in de Sporta-toertochten. Het liep voor geen meter en het kopje kreeg daardoor heel veel te verwerken waardoor de weg terug lang was, maar tegen het einde van het seizoen had hij zijn vorm van weleer terug en wou hij deze vasthouden voor 2015. Zo deed Nick mee aan de befaamde wielercursus waaruit bleek dat hij fysiek een ongelofelijk goede basisconditie had en dus gemaakt is voor de fiets. Zijn gemiddelde hartslag tijdens ritten is voor sommigen hun hartslag in rust. Hij was klaar voor 2015 en ‘Le Cannibale’.
Ongelukkig startte 2015, waar hij een ‘VDB-ke’ deed, maar dan de light-versie nl. die van de ex-Lotto-ploeg(nu Matroesjka). Alles zat mee: Conditie was top, hoofd was top, voorbereiding top…
Maar tijdens een trainingstocht werd hij in de laatste meters tijdens de beklimming van de ‘Routa Temsica’, al dan niet bewust, aangetikt door Stef P. waardoor hij onfortuinlijk ten val kwam waardoor zijn voorjaar en de ‘Cannibale’ door zijn neus geboord werden. De legende zegt dat diezelfde Tom C (die in 2012 punaises op het wegdek gooide) geld geboden had aan Stef P om dit manoeuvre uit te voeren omdat hij er niet gerust in was dat hij Nick achter zich zou kunnen houden tijdens ‘Le Cannibale’.
2015 werd een jaar van onregelmaat waarin hij sportief niet echt uitblonk (wél de Ventoux beklom) maar extra-sportief des te meer. Fietsen doet hij wanneer het past maar zijn eerste echte grote liefde komt momenteel (begrijpelijk) op de eerste plaats en dit in combinatie met veel werk en fietsen wordt even moeilijk. Desondanks alles blijft hij zich onvoorwaardelijk inzetten voor de club als sponsor/webmaster/voorzitter en natuurlijk fietsend lid (waarvoor dank).
Als hij zich een seizoen toelegt op het fietsen, is er een nieuwe kannibaal in de maak. Maar zoals bij de échte VDB vaak was, ‘la question jambon’: kan hij het waarmaken?
