Tim Schilders, het derde stichtende lid van de Scheldetrappers. De man die begon te fietsen met de versnellingen op het kader en daarom weigerde (zijn benen?) te versnellen. Het begin van zijn trapperscarrière was moeilijk. Net als Timothy A. had hij vanaf het begin moeite met het tempo dat hem werd opgelegd door de anderen. Afhaken en afzien waren schering en inslag in de beginjaren van ”Monsieur Des Peintres”. Volgen ging net, kopwerk was een utopie. Toch zou ook deze Scheldetrapper in 2012 de top van de befaamde Mont-Ventoux halen, hetzij niet in een kanontijd. Maar dat hoeft ook niet. Scheldetrapper zijn is geen koers, het is om de grenzen af te tasten EN te verleggen. Wat Tim in de voorbije jaren ook deed. Hij kon zich niet neerleggen bij een 2derangsrol, een volgersrol. Aangezien hij tot en met 2014 bijna altijd aanwezig was kon hij zich er niet mee verzoenen dat hij enkel kon volgen. Vandaar is hij in 2013 beginnen ‘zwartrijden’ met de club van zijn vader om extra uren en kilometers op de fiets door te brengen en zo het gat met de rest letterlijk en figuurlijk toe te fietsen. Waar hij beetje bij beetje in slaagde.
Zijn hoogtepunt was echter niet de top van de Ventoux, maar de beloning voor zijn harde werk. In 2013 zat alles mee…training: meer dan voldoende, kilometers: genoeg, vorm & conditie: in stijgende lijn EN de anderen die het lieten afweten. Zoals het gaat: de een zijn dood, is de ander zijn brood. Tim’s absolute hoogtepunt is het moment dat hij op de beklimming van de Grand Ballon (2013) zijn beste vriend, de al mentaal breekbare, Nick Van Ranst en mede-stichter net voor de top voorbij steekt. ‘Work hard, play hard’ was zijn motto…en hij werd beloond. De legende zegt dat Nick Van Ranst soms ’s nachts nog wakker schiet en roept ‘Nee, Tim, niet doen!’. Dit akelige moment ligt nog steeds op de maag van Nick VR en zal hij nooit vergeten. Maar Tim zijn weg naar de kop van het peloton was toen nog maar begonnen.
In de winter van 2013 legt hij zijn basis voor het seizoen 2014 en Le Cannibalette. Hij nam deel aan een wielercursus waar spinning gecombineerd werd met kracht. Deze cursus moest hem klaarstomen voor het nieuwe seizoen, om het gat met de kopgroep te dichten. Een eerste bewijs kregen we in Brussel-Opwijk waar hij met menig “Held van het grote verzet” vlotjes meereed naar de finish zonder dat hij daarvoor zijn melkzuurmeter deed ontploffen. De voorbereidende ritten voor de Cannibalette, hij verslond ze zonder problemen! Kopwerk was er in overvloed, kms hard rijden zonder problemen (zie: vorm van zijn leven). Tim was klaar voor het grote werk ‘De Cannibalette’…waar hij de voorzitter bijstond en deze veilig naar de meet bracht. Tim was op dat moment een van de betere Scheldetrappers.
Maar zoals het met vele talenten/hard werkende sporters liep het dan goed fout, zoals ook bij “Monsieur des Peintres”. De winter was nog goed, hij deed weer de wielercursus uit om nog een stap vooruit te zetten maar dan…kwamen er beslommeringen en muizenissen in zijn hoofd. Tim had een onstuimige periode achter de rug, desondanks het feit dat hij op de fiets veel zelfvertrouwen getankt had(cfr Nick voorbij op Grand Ballon) werd hij makkelijk vatbaar voor externe factoren en dacht hij: ik kom er wel.
2015 zou een mager jaar worden. Tim was in 2015 zeer weinig op een fiets te zien, reed weinig kms (met de fiets en…) maar dacht nog steeds over de benen van 2014 te beschikken…Echter de realiteit sloeg hem hard in het gezicht wanneer hij de Mont Ventoux in Juni opreed (of liever kroop).
Dankzij de opbouwende kritiek van de voorzitter en ongelofelijk aandringen besloot Tim het fietsen te hernemen in Juli om Climbing for Life tot een goed eind te brengen. Gevleugeld zal het niet zijn, maar zoals hij het in zijn beginperiode zou gezegd hebben: You can make excuses or you can make progress…
In 2016 zal hij zich niet meer laten vangen en engageerde hij er zich toe om er weer te staan als vanouds en de geneugten des levens te minderen (genieten mag maar met mate(n))…
SAMSUNG DIGIMAX A503
